Հայ ժողովրդական հեքիաթները հնագույն՝ հազարամյակների պատմություն ունեն։ Դեռ շատ հին ժամանակներից ի վեր դրանք ճանապարհ են անցել, խոսքից խոսք փոխանցվել, պատմվել խիզախ սովորական մարդկանց մասին, ովքեր կարողանում էին դիմակայել ինչպես բնության ահռելի ուժերին, այնպես էլ չարին, հարուստներին, որոնք ճնշում էին ժողովրդին: Հայկական ժողովրդական հեքիաթների սյուժեները շատ ընդհանուր բան ունեն այլ ժողովուրդների կողմից ստեղծված հեքիաթների հետ: Բայց պատմվածքի ձևը, գունագեղ լեզվի «զարդարանքները», հերոսների անուններն ու բնութագրերը առանձնացնում են հայկական հեքիաթի հատուկ ազգային գրավչությունը: Ստեղծվելով տարբեր դարերում՝ հայկական ժողովրդական հեքիաթներն արտացոլում են ինչպես սոցիալական հակասությունները, այնպես էլ մարդկանց իմաստությունը՝ ձգտելով ազատ և արժանապատիվ կյանքի: Հայաստանի ժողովուրդների հեքիաթների առանձնահատկությունը նաև երգիծական մոտեցումն է այն պատմվածքին և հումորին, որը հերոսները չեն կորցնում որևէ իրավիճակում: Նման հեքիաթներ կարդալը հաճույք է ինչպես մեծահասակների, այնպես էլ երեխայի համար: Նրանք չունեն բարդ պատմվածքներ, հեշտությամբ են ընկալվում և չեն ծանրաբեռնում երեխաների հոգեբանությունը, միշտ ավարտվում են բարի ուժերի հաղթանակով: