Ռուսական անտառում հսկող ավտոմատավորը ծննդյան երգեր է երգում, թեկուզ և փետրվար է, երգում է, որպեսզի չլսի վախը։ Նա կրակում է պարբերաբար, որպեսզի զենքը չսառչի… Բայց արդյո՞ք նա երգում և կրակում է, որովհետև այդպես է պետք, թե՞ որպեսզի լռությունը չխելագարեցնի։ Իսկ արդյո՞ք լռությունը դեռ չի խելագարեցրել։ Ձյունը խլացնում է բոլոր ձայները, իսկ խուլ լռությունը խելագարեցնում է։

Վոլֆգանգ Բորխերտի հերթական փառահեղ պատմվածքն է, որտեղ հեղինակին հաջողվում է ունկնդրին փոխանցել այն ձանձրույթը, որը մարդը զգում է կատարյալ լռության մեջ։ Իրակա՞ն է արդյոք ավտոմատավորի հետ կատարվածը, թե՞ տեսիլք, հեղինակը թողնում է մեզ՝ ունկնդիրներիս։