«Սիրելի՛ Վարդան, դու ընդունված ընկալմամբ՝ գրող չես, և դա շատ լավ է: Դու հանրային կյանքում դիրքավորված չես, թե իբր տեսեք-տեսեք՝ լուրջ մարդ եմ, գրող եմ… կամ մեծանամ՝ գրող դառնամ… Դու իսկապե՛ս լուրջ մարդ ես, որովհետև, առանց հանդիսավոր կեցվածք ընդունելու, պարզ ու վճիտ ձայնով ընդամենը պատմում ես քո՛ պատմությունը:

Քեզ ճանաչողներից ոմանք երևի կարծում են, թե շուտ ես մեծացել, և որ դա այդքան էլ լավ չէ. Ես այդ կարծիքին չեմ: Պարզապես դու համակվել ես սքանչելի կախարդանքով, որ Սևակի բառերով ասած «ճառագայթային հիվանդություն» է կոչվում, որով վարակվել փորձում են հազարները, բայց որը վիճակված է հազվագյուտներին: Դա տաղանդն է, տղա՛ս»: