Մկրտիչ Արմենի «Գագարին» պատմվածքը պատկերում է Յուրի Գագարինի թռիչքից հետո Մոսկվայում տիրող համազգային ոգևորությունը։ Պատմողը դիտում է, թե ինչպես է մի փոքրիկ տղա ասֆալտի վրա կավիճով գրում հերոսի անունը, իսկ անցորդները, հարգանքից դրդված, շրջանցում են գրությունը՝ այն ընկալելով որպես սեր, ուխտ և արձան։ Այս հասարակ արարքը խորհրդանշում է ամենացածր կետից՝ Մոսկվայի ասֆալտից մինչև տիեզերքի աստղերը հասնող մեծ ուղու սկիզբը։