Մկրտիչ Արմենի պատմվածքը ներկայացնում է կալանավոր Հարությունյանի անշահախնդիր պաշտամունքը ճամբարի մռայլության ֆոնին, որտեղ Տատյանա Շիրինան խորհրդանշում է կորցրած գեղեցկությունն ու ազատությունը։ Հարությունյանը խնդրում է կնոջը հեռանալ այդ տեղից, քանի որ նա «այս աշխարհից չէ», ինչը հաստատում է նրանց միջև լուռ, հարգալից կապ։ Սակայն, երբ Տատյանան, կարեկցելով, նրան գաղտնի մի մեծ կտոր հաց է տալիս, Հարությունյանը հիասթափությունից մերժում է այն, զգալով, որ նրա մաքուր պաշտամունքը նվազեցվեց մինչև կենդանական սովի։