Մկրտիչ Արմենի պատմվածքը բացահայտում է տղամարդկային գեղեցկության անսպասելի դրսևորումը ճամբարի բաղնիքում, երբ կալանավորների մի խումբ հանկարծակի մտնում է ներս և տեսնում իրենց կողմից հարգված Իվան Գրեբենին իր մերկ, կատարյալ գեղեցիկ տիրուհու հետ։ Զրկված բոլոր հաճույքներից, կալանավորները սառում են և լուռ հնազանդվում կնոջ խնդրանքին՝ շուռ գալ, դրանով իսկ դրսևորելով ներքին արժանապատվության և գեղեցկության նկատմամբ հարգանք։ Հագնվելիս կինը շշնջում է Գրեբենին, որ բոլոր տղամարդիկ «Ի՜նչ գեղեցիկ էին», այդպիսով ցույց տալով, որ նա տեսել է ոչ թե նրանց արտաքին տգեղությունը, այլ՝ ներքին հոգու գեղեցկությունը։