Պատմվածքը մի նկարչի անկեղծ պատմությունն է՝ փարիզյան սրճարանում նախկին ծովայինի հետ զրույցի ժամանակ: Նկարիչը մտորում է իր երիտասարդության ու Օդեսայի գարնան մասին, որոնք նրա գիտակցության մեջ անխզելիորեն կապված են Գալյա Գանսկայայի՝ զարմանալի գեղեցկությամբ օժտված մի աղջկա հետ։ Նկարիչն ու Գալյան ապրում են կրքոտ, բայց անկայուն հարաբերություններ, որոնք նկարիչը համարում է իր «ամենագեղեցիկ հիշողությունը և իր ամենածանր մեղքը»։ Պատմությունը հասնում է ողբերգական ավարտի, երբ նկարիչը, չկարողանալով հաշտվել իրենց հարաբերությունների հետ, որոշում է մեկնել Իտալիա։ Գալյան, չհանդուրժելով նրա մեկնումը և դրսևորելով երիտասարդական ծայրահեղ իմպուլսիվություն, ինքնասպան է լինում՝ օգտագործելով իր էքսցենտրիկ նկարիչ-հոր՝ Լեոնարդո դա Վինչիի նմանակությամբ հավաքած թույները։ Բունինը բացահայտում է երիտասարդական կրքի և անպատասխանատվության կործանարար ուժը։